Το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ

Αν η πολιτική των Mνημονίων ήταν ένα πικρό μεν φάρμακο αλλά αποτελεσματικό, ικανό να θεραπεύσει «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» της μητέρας όλων των κρίσεων, όπως ισχυρίζονται τα κόμματα του Μνημονίου, τότε θα παίρναμε όλοι μια βαθιά ανάσα και θα το καταπίναμε.

Ελα, όμως, που το φάρμακο χορηγείται μόνο στους εργαζόμενους. Οτι η θεραπεία επιβάλλεται μόνο στις αδύναμες τάξεις και ομάδες. Οι πλούσιοι, οι τραπεζίτες, οι εργολάβοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, εξαιρούνται.

Γιατί; Η ερώτηση είναι ρητορική. Η απάντηση προφανής: η λιτότητα των φτωχών, των εργαζομένων, κάνει καλό στους πλούσιους. Και η κυβέρνηση την επιβάλλει όχι για να σώσει την πατρίδα, αλλά για να σώσει την πατρίδα των πλουσίων.

Κι αυτό δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να το καταλάβει. Αρκεί να δει τα αποτελέσματα της θεραπείας, ιστορικά: Σκοτώνει τον ασθενή. Προκαλεί οικονομική καταστροφή, βία, αυταρχισμό, όπου έχει εφαρμοσθεί.

Αυτή είναι η αλήθεια, όχι επειδή το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή το λέει η Ιστορία.

Και είναι πλέον εμφανές, μετά τη χορήγηση της ίδιας συνταγής και στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, ότι ένα πράγμα έχουν ξεκάθαρο στο μυαλό τους τα ισχυρά οικονομικοπολιτικά κέντρα εξουσίας της Ευρώπης: Η κρίση είναι μια μεγάλη ευκαιρία για νέα μεγάλα κέρδη. Η καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπινων ζωών θα είναι δημιουργική για το κεφάλαιο.

Αυτό είναι το αύριο, ο νέος θαυμαστός κόσμος που ετοιμάζουν. Αυτό είναι το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής στην μετά την κρίση εποχή.

Οχι η κοινωνική πρόοδος, η εργασία, η παιδεία, η υγεία, η κατοικία για όλους. Οχι η εξάλειψη της φτώχειας και των ανισοτήτων. Ολα αυτά είναι αναχρονιστικές ουτοπίες της «παλαβής Αριστεράς» - όπως θα έλεγε και ο Πάσχος.

Αυτά είναι ουτοπίες του ΣΥΡΙΖΑ.

Οχι! Το θαυμαστό μέλλον της Ελλάδας είναι η δημοσιονομική σταθερότητα και ανταγωνιστικότητα.

Αυτό είναι το νέο όραμα των αριστερών και δεξιών «κομμάτων της ευθύνης», για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Η ανταγωνιστικότητα είναι ο νέος θεός της Ελλάδας, στον οποίο καλούμαστε να θυσιάσουμε εργασία, μισθούς, κοινωνική προστασία, δημόσιο πλούτο. Που καλούμαστε να θυσιάσουμε ανθρώπινες αξιοπρέπειες και ζωές. Που καλούμαστε να θυσιάσουμε, όπως ο Αβραάμ, τα παιδιά μας.

Είναι θυσία χωρίς αντίκρισμα. Δεν θα δώσει λύση στην κρίση. Θα την επιδεινώσει. Αλλά θα δημιουργήσει νέες τεράστιες περιουσίες. Με κρατικό χρήμα και με ιδιωτικοποίηση οτιδήποτε είναι δημόσιο, κοινωνικό, όλων των πολιτών. Ο Μπαλζάκ έλεγε ότι πίσω από κάθε μεγάλη περιουσία κρύβεται ένα μεγάλο έγκλημα. Η ολιγαρχία του χρήματος, εγχώρια και διεθνής, χρησιμοποιεί τα κόμματα του Μνημονίου για να διαπράξει το νέο έγκλημα του κεφαλαίου.

Που θα επιτρέψει στους περίφημους επενδυτές να κάνουν πλιάτσικο στους δρόμους, στην ενέργεια, στο νερό, στις παραλίες και στα νησιά, στην υγεία και στην παιδεία και στις συντάξεις. Που θα παραδώσει το κράτος, τη χώρα, τους πολίτες, στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Και αυτή η αρχιτεκτονική μπορεί να στηθεί μόνο με θεσμικά πραξικοπήματα. Τα μνημόνια δεν είναι κάτι το παροδικό και αναγκαίο. Είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και γι’ αυτό θα είναι μόνιμα και επαναλαμβανόμενα στην μετά την κρίση αρχιτεκτονική του κεφαλαίου. Με περιορισμό των κοινωνικών, εργασιακών, συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων, με αυταρχικούς τρόπους διακυβέρνησης.

Το μοντέλο διακυβέρνησης που απεργάζονται τα κέντρα εξουσίας είναι η δικτατορία της νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μηχανισμούς καταστολής εναντίον όσων αμφισβητούν την ολιγαρχία του χρήματος και τα σχέδιά της. Οσων αμφισβητούν ότι όλα είναι εμπόρευμα που μπορεί να αποδώσει κέρδος. Οσων διαταράσσουν την εργασιακή και κοινωνική ειρήνη.

Σε αυτή τη στρατηγική καταστολής εντάσσεται η μεθοδευμένη επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό απελευθερώνουν ακροδεξιούς και νεοφιλελεύθερους εφιάλτες και τους βγάζουν στο σεργιάνι της πολιτικής και της ενημέρωσης να ξορκίσουν το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να αγωνιούν τόσοι πολλοί και τόσοι σπουδαίοι για το παρόν και το μέλλον ενός κόμματος κάτι συμβαίνει. Για να ενδιαφέρονται να το κατεδαφίσουν, να το διαλύσουν, να το νουθετήσουν, να το εξαγοράσουν, σημαίνει ότι φοβούνται. Και αυτό είναι ένα μήνυμα αισιόδοξο για το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ, η πρόταση και η δράση του ΣΥΡΙΖΑ για μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμμαχία της αριστεράς κερδίζει έδαφος.

Γιατί οι «παλαβοί» του ΣΥΡΙΖΑ, όταν λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε το σύστημα, όταν λέμε ότι θέλουμε μια άλλη κοινωνία, μια άλλη Ελλάδα, μια άλλη Ευρώπη, έναν άλλο κόσμο ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΜΕ. Και, το προσπαθούμε, έστω κάνοντας λάθη.

Και αυτό χαλάει το παραμύθι της συναίνεσης, των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων, της σταθερής διακυβέρνησης, και της λεηλασίας της χώρας.

* Ο κ. Β. Μουλόπουλος είναι υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ - Ενωτικού Κοινωνικού Μετώπου στην Α΄ εκλογική περιφέρεια της Αθήνας.

το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100007_29/04/2012_480567 

Το ερώτημα

Επειτα από τρία χρόνια (ή μήπως 40;) καταστροφικής διακυβέρνησης, οι serial killers αυτής της άτυχης χώρας βρίσκονται σε πανικό.

Και είναι πραγματικά χιουμοριστικές οι συνεχείς παραινέσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ και του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών προς τον ελληνικό λαό να ψηφίσει τους δημίους του.

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη (της Γερμανίας περιλαμβανομένης), γίνεται όλο και πιο βαθιά.

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση έχει ξεπεράσει κάθε πρόβλεψη και έχει ξεφύγει από τον έλεγχο των ταλιμπάν του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού.

Για τις προβλέψεις και τις δυνατότητες των εγχώριων σαλτιμπάγκων που μας κυβερνούν καλύτερα ας μη μιλήσουμε.

Η νέα δανειακή σύμβαση που υπέγραψαν είναι ένα συμβόλαιο θανάτου για το 90% των Ελλήνων, χωρίς καμία πιθανότητα να ανακόψει την ύφεση.

Μιλάνε για ανάπτυξη με λέξεις και όρους που θυμίζουν εξορκιστές μυστικιστικών θρησκειών.

Εχω μάλιστα τη σοβαρή υποψία ότι οι κκ. Σαμαράς και Βενιζέλος τα βράδια θα κάνουν ιεροτελεστίες βουντού προσφέροντας ανθρωποθυσίες ελλήνων εργαζομένων στα είδωλα των τραπεζιτών.

Είναι θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν (ή κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν) είναι οι συστημικοί οικονομολόγοι (γιατί ίσως δεν τους το δίδαξαν στη London School of Economics) και οι υπάλληλοι της ολιγαρχίας του χρήματος που μας κυβερνούν. Αν κάποιος από αυτούς είχε κάνει τον κόπο να διαβάσει Ιστορία θα είχε μάθει ότι η συνταγή «που θα μας σώσει» έχει αποτύχει όπου και αν εφαρμόστηκε. Οτι το μόνο που πέτυχε ήταν καταστροφή, βία και αυταρχισμό. Εξόντωσε λαούς, κατέστρεψε τη Δημοκρατία και εκκόλαψε το αβγό του φιδιού.

Αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα χρησιμοποίησαν φλογοβόλα για να κάψουν ανθρώπινες ζωές, για να κάψουν κάθε δυνατότητα ανάκαμψης της οικονομίας, κάθε δυνατότητα ανάπτυξης.

Απέλυσαν, έκλεισαν επιχειρήσεις και καταστήματα, σφάγιασαν μισθούς και συντάξεις, διέλυσαν τη δημόσια υγεία και παιδεία, γκρέμισαν το κοινωνικό κράτος και υπέγραψαν το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Χόρτασαν τα πιο αδηφάγα ένστικτα του καπιταλισμού. Εξέθρεψαν μια τάξη κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών χωρίς καμία κοινωνική ευθύνη και λογοδοσία.

Και σήμερα οι εμπρηστές ζητούν να ψηφιστούν στις επόμενες εκλογές για να σβήσουν τη φωτιά που οι ίδιοι έβαλαν.

Αυτό είναι και το ερώτημα των εκλογών. Τώρα που ο βασιλιάς είναι γυμνός και το αντιλαμβάνεται όλο το «πόπολο», τώρα που η πυρκαγιά εξαπλώνεται, το ερώτημα είναι ποιος θα τη σβήσει.

Αυτό θα καθορίσουν οι επόμενες εκλογές. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούν να το καταφέρουν οι πυρομανείς που την άναψαν και την τροφοδότησαν.

Το «πόπολο» έγινε λαός. Και ο λαός απαιτεί να ξαναγίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Αρνείται να καθήσει στην ουρά περιμένοντας την εξόντωσή του.

Δεν ξέρουν τι θέλουν, λένε οι πολιτικοί και οι οργανικοί διανοούμενοι του νεοφιλελευθερισμού. Αυτοί που αποφασίζουν γι' αυτούς, χωρίς αυτούς. Τους διαφεύγει ότι γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που δεν θέλουν.

Τους διαφεύγει ότι θέλουν πίσω αυτά που τους έκλεψαν: την ελπίδα, τη ζωή, την αξιοπρέπεια.

Ο κ. Βασίλης Μουλόπουλος είναι δημοσιογράφος και βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ - Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο στην Α’ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών.

το παραπάνω άρθρο γνώμης δημοσιεύεται σήμερα στο Βήμα της Κυριακής http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=455261&h1=true

Συνέντευξη στο Δρόμο της Αριστεράς, Σάββατο 28 Απριλίου 2012

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, στην Α’ Περιφέρεια της Αθήνας, Βασίλη Μουλόπουλου, στο Δρόμο της Αριστεράς και το δημοσιογράφο Μιχάλη Σιάχο.

http://e-dromos.gr/ 

- Πώς βλέπετε την επόμενη ημέρα των εκλογών;

Η επόμενη των εκλογών θα είναι της Αριστεράς. Η αυτοδυναμία που ευαγγελίζεται ο κ. Σαμαράς , μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί. Ο στόχος κυβέρνησης συνεργασίας  ΝΔ – ΠΑΣΟΚ , φαντάζει απίθανος, ακόμη και αν επιτευχθεί με ένα ποσοστό κάτω του 50% . Αλλά και αν ακόμη επιτευχθεί της τάξης του 35%, με τη βοήθεια της ληστείας του μπόνους των 50 εδρών από το  πρώτο κόμμα (σημειώνω ότι 50 έδρες αντιστοιχούν σε ένα ποσοστό του 18%), θα είναι μια κυβέρνηση που δεν νομιμοποιείται να εφαρμόσει  τα μνημόνια , αφού αυτά θα έχουν καταψηφισθεί από την πλειοψηφία του λαού.

Στο νέο τοπίο η Αριστερά θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Η δημιουργία ενός νέου μπλοκ εξουσίας θα είναι δυνατή. Η διακυβέρνηση της χώρας από μια αριστερή – προοδευτική συμμαχία θα είναι δυνατή. Η Ιστορία γράφεται με τέτοιες συγκλίσεις. Οι επαναστατικές αλλαγές , απαιτούν τέτοιες συγκλίσεις, οι καιροί απαιτούν τέτοιες συγκλίσεις.  Οι δυνάμεις της Αριστεράς θα κληθούν να απαντήσουν αν θα ανταποκριθούν σε αυτό το αίτημα του λαού. Αν θα δεχθούν να παίξουν τον ιστορικό τους ρόλο.

- Τι θα γίνει με τα κόμματα του Μνημονίου και το σημερινό πλέγμα εξουσίας;

Το σύστημα καταρρέει και γι’ αυτό προσπαθεί να διασωθεί ανασυνθέτοντας το πολιτικό σκηνικό, διασπώντας τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Οι κινήσεις για ένα καθαρόαιμο αστικό κόμμα του νεοφιλελευθερισμού θα επιταχυνθούν αμέσως μετά από τις εκλογές. Εκτιμώ ότι αυτό θα σχηματισθεί διασπώντας τα παραδοσιακά κόμματα που ό,τι έδωσαν ,έδωσαν.

Κομμάτια από το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ., το ΛΑΟΣ και – το απεύχομαι βέβαια, αλλά δεν το αποκλείω – από τη ΔΗΜ.ΑΡ., είναι έτοιμα για την κίνηση.

- Και η Αριστερά;

Η Αριστερά πρέπει να αντιπαρατεθεί σε αυτό το κόμμα – μέτωπο, με το δικό της μέτωπο. Οι Αριστερές –και σε αυτό θα επιμείνουμε- πρέπει να βγουν από τα κομματικά τους τείχη και να συμφωνήσουν σε  μια κυβερνητική πρόταση τώρα.  Δεν υπάρχει άλλη δυνατή λύση μπροστά στο «κόμμα του αστισμού» που συσπειρώνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που να απαντάει στην κρίση, στη συρρίκνωση της Δημοκρατίας, στη φτώχεια, στην κοινωνική αποσάθρωση, στο πολιτισμικό και ηθικό κενό, που να έχει την υπεράσπιση της εργασίας στο επίκεντρό της. Πιστεύω ότι , αν η Αριστερά κάνει την υπέρβαση και ενωθεί σε ένα τέτοιο πρόγραμμα σωτηρίας της πατρίδας –της πατρίδας των εργαζομένων, όχι της πατρίδας του κεφαλαίου- μπορεί να νικήσει.
Τα υπόλοιπα, οι διαφορετικές προτάσεις για τα μοντέλα της διακυβέρνησης, παραγωγής, οικονομίας είναι για το μετά. Δεν υπάρχει ούτε ο τρόπος ούτε ο χρόνος για να τα συζητήσουμε σήμερα.  Όταν η χώρα, οι εργαζόμενοι, η κοινωνία,  κινδυνεύουν να μην έχουν αύριο, δεν έχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε για το μεθαύριο.  Χρειάζεται, όσοι ελπίζουν ακόμη σε μια πολιτική Αριστερά, σε μια κοινωνία που δεν θα βασίζεται στην ιδιοκτησία και στην αγορά και ξοδεύουν χρόνο και κόπο ανιδιοτελώς σ’ αυτό, παρά τις διαφορετικές τους ταυτότητες να υποχρεώσουν και τον εαυτό τους και τις ηγεσίες τους να βρεθούν μαζί.

- Πώς μπορεί να γίνει αυτό το Μέτωπο;

Πιστεύω ότι ο λαός , αυτή η λέξη που στο παρελθόν είχε τόσο αδικηθεί, ευτελισθεί, δαιμονοποιηθεί, ξαναβγαίνει στο προσκήνιο. Και είναι έτοιμος να παίξει πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις.

Θεωρώ ότι είναι η στιγμή της σύγκλισης. Η στιγμή που οι εργάτες , οι αγρότες, οι άνεργοι, οι ημιάνεργοι,  οι φτωχοί μισθωτοί, οι νέοι, οι διανοούμενοι και μεγάλα κομμάτια  των μεσαίων στρωμάτων που προλεταριοποιούνται βίαια, συγκλίνουν σε ένα μπλοκ εξουσίας. Σε μια σύγκλιση που όμως δεν γίνεται σε σκοτεινούς κομματικούς  διαδρόμους  και αραχνιασμένα γραφεία, αλλά στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους δουλειάς , στα κινήματα.

- Και αυτό το Μέτωπο, μπορεί να φέρει την ανατροπή, να φέρει την αλλαγή;

Οι ανατροπές στην Ιστορία γράφονται με τέτοιες συγκλίσεις. Αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για την πολιτική ενότητα της Αριστεράς. Για ένα πολιτικό μπλοκ εξουσίας της Αριστεράς. Αυτή είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό δουλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ , αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό πρέπει να εξαπλωθεί και να γίνει πιο δυνατός ο ΣΥΡΙΖΑ.

- Τα παραπάνω μοιάζουν σαν ουτοπικό όραμα, ή μήπως όχι;

Πιστεύω πως όχι. Ζούμε  μια εποχή ασυνέχειας στην  Ιστορία. Οι εξελίξεις  δεν είναι πλέον γραμμικές. Ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός. Οι αλλαγές , οι ανατροπές που στις προηγούμενες δεκαετίες απαιτούσαν χρόνια, τώρα μπορούν να συμβούν  σε μήνες, βδομάδες, μέρες. Οι ιδέες της Αριστεράς μπορούν να γίνουν ηγεμονικές στην κοινωνία. Ο ρεαλισμός του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού αποδείχτηκε ουτοπία.

Έταξαν τον Παράδεισο και οδήγησαν στην Κόλαση. Η ουτοπία της Αριστεράς να αλλάξει αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο, είναι περισσότερο από ποτέ ρεαλιστική.

Αρκεί να το πιστέψουμε και να δουλέψουμε για αυτό. Αυτή η χώρα, η Ελλάδα, βρίσκεται πλέον πολύ κοντά στο σημείο διάλυσης.  Όχι μόνο οικονομικής, αλλά κοινωνικής, θεσμικής και πολιτισμικής. Αν αυτό αληθεύει, σημαίνει ότι είμαστε σε μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης και οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης απαιτούν προτάσεις και λύσεις έκτακτης ανάγκης.  Όχι ένα πρόγραμμα για να γίνει η Ελλάδα ό,τι το καλύτερο υπάρχει στον πλανήτη αλλά ένα πρόγραμμα, να αποτραπεί να γίνει η Ελλάδα ό,τι χειρότερο υπάρχει στον πλανήτη. Είμαι πεπεισμένος ότι κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας θα κερδίσουν οι ιδέες εκείνες που βλέπουν τους εργαζόμενους ως την κύρια δύναμη της αλλαγής και τον κομμουνισμό στο τέλος αυτής της πορείας.

- Επιστρέφοντας στην ημέρα των εκλογών, ποιες είναι οι εκτιμήσεις σας για τον ΣΥΡΙΖΑ;

Η μεθοδευμένη επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, από όλες τις πλευρές και ο αποκλεισμός του από τα ΜΜΕ των εργολάβων με κάνει αισιόδοξο, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε λένε οι δημοσκοπήσεις. Για να αγωνιούν τόσοι πολλοί για το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, για να ενδιαφέρονται να το κατεδαφίσουν, να το διαλύσουν, να το νουθετήσουν, να το εξαγοράσουν, σημαίνει ότι φοβούνται. Και αυτό είναι ένα μήνυμα αισιόδοξο για το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ, η πρόταση και η δράση του ΣΥΡΙΖΑ για μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμμαχία, της Αριστεράς, κερδίζει έδαφος.

Γιατί όταν λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε το σύστημα, το εννοούμε. Και, το προσπαθούμε, έστω κάνοντας λάθη. Και αυτό χαλάει το παραμύθι της συναίνεσης, των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων, της σταθερής διακυβέρνησης, και της λεηλασίας της χώρας.

Οι Ρομπέν των Μνημονίων.

Στη μνημονιακή  ιδεολογία ο Ρομπέν των Δασών είναι ένας βλάκας. 

Γιατί άλλο πράγμα είναι να κλέβεις από τους πλούσιους και να τα μοιράζεις στους φτωχούς και άλλο πράγμα να κλέβεις τους φτωχούς και να τα δίνεις στους πλούσιους.

Στο δάσος του Σέργουντ, ένας Ρομπέν που θα έκλεβε για την καλοπέραση του Σερίφη δεν θα άντεχε ούτε μια μέρα: ο λαός του δάσους θα τον είχε πάρει στο κυνήγι με τις πέτρες και τα βέλη. 

Στο δάσος του Ελλάντα, οι Ρομπέν είναι περισσότεροι και προσπαθούν να πουλήσουν τους εαυτούς τους  για προστάτες των φτωχών και των κατατρεγμένων.

Με τη δανειακή σύμβαση που έχουν υπογράψει και ο γαλάζιος και ο πράσινος Ρομπέν του Μνημονίου 2 δεσμεύονται  (αλήθεια κύριε Κουβέλη εσείς τι θα κάνετε;) να κλέψουν από τους κακούς εργάτες, συνταξιούχους, μισθωτούς,  αγρότες, αναπήρους, νέους υπαλλήλους, μαγαζάτορες, επαγγελματίες γνωστούς για τα πλούτη τους, αφού όπως ομολόγησε και ο κ. Πάγκαλος «μαζί τα φάγανε» και να τα δώσει στους φτωχούς εφοπλιστές, τραπεζίτες, εργολάβους, προμηθευτές του δημοσίου και λοιπές  αναξιοπαθούσες ομάδες. 

Και οι γαλάζιοι και πράσινοι βουλευτές που περιοδεύουν στα τηλεπαράθυρα για να υποστηρίξουν την αρπαγή των συμμοριών τους, φαντάζουν σαν αναρχικοί, που προπαγανδίζουν τις λαϊκές απαλλοτριώσεις. 

Το όλον θέμα είναι γελοίο, αλλά τα γνωστά για την αντικειμενικότητά τους ΜΜΕ και οι γνωστοί για την ανεξαρτησία τους από οικονομικά συμφέροντα πολιτικοί αναλυτές και σχολιαστές των ντιμπέιντ το αντιμετωπίζουν (υποτίθεται) σοβαρά. 

Ακόμη και ο σερίφης του Σέργουντ ήταν πιο ειλικρινής στις προθέσεις του  και πιο δίκαιος στη μοιρασιά των κλοπιμαίων. 

45 χρόνια από την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών

21 Απριλίου.

Τι να πεις, που να μην είναι χιλιοειπωμένο…

Για τον αιφνιδιασμό των πολιτικών δυνάμεων και την άνετη επικράτηση των συνταγματαρχών;

Για το σκοτάδι, που κράτησε 7 χρόνια 3 μήνες και 3 μέρες;

Για τους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές ή τον αγώνα που δε δικαιώθηκε;

Η αντίσταση δεν πέτυχε μια γνήσια δημοκρατία, απαλλαγμένη τόσο από τους συνταγματάρχες, όσο και από το παλιό πολιτικό σύστημα που τους έφερε.

Έτσι αναβίωσε το παλιό πολιτικό προσωπικό, οι πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά, ο χρηματισμός.

Καραμανλής και Παπανδρέου επέστρεψαν ως «αντιστασιακοί».

Αυτή η νόθα Μεταπολίτευση μας οδήγησε 38 χρόνια μετά στο ΔΝΤ, τη φτώχεια, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους

Η αντίσταση σήμερα δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί στην προσπάθεια συγκρότησης ενός πραγματικά αριστερού προγράμματος για την έξοδο από την κρίση μακριά από όλα τα παρωχημένα μοντέλα. 

Νεοφιλελεύθερη δικτατορία.

 Ο περιορισμός των κοινωνικών, εργασιακών, συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων, που επιβάλλουν τα Μνημόνια, προϋποθέτει αυταρχικούς τρόπους διακυβέρνησης.

Το μοντέλο διακυβέρνησης που απεργάζονται τα κέντρα εξουσίας, είναι η δικτατορία της νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας.

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μηχανισμούς καταστολής εναντίον όσων την αμφισβητούν.

Όσων αμφισβητούν ότι όλα είναι εμπόρευμα που μπορεί να αποδώσει κέρδος.

Όσων διαταράσσουν την εργασιακή και κοινωνική ειρήνη.

Σε αυτή τη στρατηγική καταστολής εντάσσονται οι επιχειρήσεις – σκούπα στο Κέντρο της Αθήνας και η σημερινή απόβαση των ΜΑΤ στα Εξάρχεια. 

Εικόνες από το μέλλον.

Η είδηση: Η 24ωρη απεργία των εργαζόμενων στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά ενόψει της εργάσιμης εβδομάδας μίας ημέρας, που επιβάλλει η εργοδοσία, για την υποτιθέμενη εξυγίανση της επιχείρησης και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.

Και η ουσία πίσω από την είδηση: Αν η πολιτική της λιτότητας ήταν ένα πικρό μεν φάρμακο αλλά αποτελεσματικό, ικανό να θεραπεύσει «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» της οικονομικής κρίσης, όπως ισχυρίζονται τα κόμματα του Μνημονίου, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, τότε θα παίρναμε όλοι μια βαθιά ανάσα και θα το καταπίναμε.

Έλα όμως που το φάρμακο χορηγείται μόνο στους εργαζόμενους.

Η «θεραπεία» επιβάλλεται μόνο στις αδύναμες τάξεις και ομάδες.

Οι πλούσιοι, το μεγάλο κεφάλαιο, οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες εξαιρούνται.

Γιατί;

Η ερώτηση είναι ρητορική.

Η απάντηση προφανής: η λιτότητα των φτωχών κάνει καλό στους πλούσιους.

Και η κυβέρνηση την επιβάλλει, όχι για να σώσει την πατρίδα, αλλά για να σώσει την πατρίδα των πλουσίων.

Και αυτό, δε χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να το καταλάβει.

Αρκεί να δει τα αποτελέσματα της θεραπείας, ιστορικά.

Σκοτώνει τον ασθενή, προκαλώντας οικονομική καταστροφή, βία και αυταρχισμό. 

Ο Μαυρογιαλούρος, εκσυγχρονιστής.

Μετά τις εκλογές, η περικοπή των συντάξεων, λόγω… τεχνικών δυσκολιών.

Μετά τις εκλογές, και τα εκκαθαριστικά της εφορίας με εννιά (9) φόρους στα εισοδήματα και την κατοικία.

Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον εκσυγχρονιστή τραπεζίτη καταφεύγει σε μαυρογιαλούρικα τεχνάσματα, για να αλιεύσει ψηφαλάκια.

Μπροστά στον πανικό της επερχόμενης κατάρρευσης τους, τα κόμματα του Μνημονίου δεν ορρωδούν προ μηδενός.

Παρακολουθούμε σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, να αναπτύσσεται ένας ακραία ανεύθυνος και δημαγωγικός λόγος ενός καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, που εξακολουθεί να ψεύδεται για να διασωθεί.

Που συνεχίζει να υπόσχεται παραδείσους για να μας οδηγήσει στην κόλαση.

Ένας ανορθολογικός λόγος, που επικαλείται τον ορθολογισμό.

Οι παλαιοκομματικοί καταγγέλλουν τον παλαιοκομματισμό, οι διεφθαρμένοι, τη διαφθορά.

Οι ημέρες τους είναι μετρημένες. 

Ο κουτσός μισθός

Κουράγιο, σύντροφοι, το διευθυντήριο των Βρυξελλών έκανε θεαματική στροφή προς τα αριστερά και τάχθηκε επιτέλους στο πλευρό των εργαζομένων. Φοβάται μήπως μείνουν χωρίς δουλειά και για να σταματήσει τις απολύσεις πρότεινε (και οι υπουργοί Οικονομίας το συζήτησαν προχθές στο Εco/Fin) τη «μερική ανεργία». Μια επιχείρηση δηλαδή θα μπορεί να στέλνει στο σπίτι όσους εργαζόμενους επιλέγει για όσες ημέρες θέλει, αν η κυβέρνηση της χώρας του κρίνει ότι το μέτρο αυτό εφαρμόζεται για... να χτυπηθεί η ανεργία. Επιτέλους ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να αποδεχτούν το παλιό αριστερίστικο αίτημα, «λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους» με μια ασήμαντη παραλλαγή: η λιγότερη (υποχρεωτικά) δουλειά θα έχει και λιγότερα χρήματα.Τι άλλο λοιπόν ζητάτε; Σταματήστε την γκρίνια, τις απεργίες, τις διεκδικήσεις. Και ανταποδώστε το «δώρο» που σας προσφέρουν οι εργοδότες βγάζοντας την εβδομαδιαία παραγωγή στις τρειςτέσσερις ημέρες εργασίας σας.Αλλά για να σοβαρευτούμε, θέτω μια ερώτηση: Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν ηγέτες και κυβερνήσεις που μόλις έξι μήνες πριν υποστήριζαν, ότι για να σωθούμε από την κρίση έπρεπε να εργαζόμασταν περισσότερο και περισσότερα χρόνια;Ηταν εποχές- έξι μήνες πριν- που στις Βρυξέλλες έβγαζαν ντιρεκτίβες για εργάσιμη εβδομάδα 68 ωρών. Ηταν εποχές- έξι μήνες πριν- όπου όποιος μιλούσε για αποκαλυπτικές διαστάσεις της κρίσης καταγγελλόταν ως ηλίθιος, μονομανής, αδαής, αναρχοαυτόνομος. 
Χρειαζόταν όχι να φθάσουμε στο χείλος του γκρεμού, αλλά να έχουμε πηδήξει στο βάραθρο της κρίσης για να αντιληφθούμε πόσο λίγοι, πόσο αδαείς, πόσο αναξιόπιστοι είναι οι «μεγάλοι άνδρες» της εποχής μας. Να τους ακούσουμε στην τηλεόραση, στις συνόδους κορυφής, στα παγκόσμια φόρα να λένε ότι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει, πώς θα σταματήσουμε να πέφτουμε προτού μας καταβροχθίσει το βάραθρο.Το μόνο πράγμα που μας λένε είναι, γονάτισε ώσπου να περάσει το τσουνάμι και μετά, αν ακόμη είσαι ζωντανός, θα προσπαθήσουμε να σε ξαναστήσουμε όρθιο.Πλήρωσε δηλαδή εσύ εργαζόμενε την κρίση, ενώ οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος μένουν ατιμώρητοι στις θέσεις τους και στα προνόμιά τους. ΄Η πηγαίνουν «εξορία» στην Καραϊβική για να φάνε τα δισεκατομμύρια των μπόνους και των αποζημιώσεων που πήραν για την επιτυχημένη συμβολή τους στη χρεοκοπία των επιχειρήσεων και της οικονομίας. 

δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα Το Βήμα (12.2.2009 http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=254881&wordsinarticle=%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1 ). 

Ακυβέρνητη Οικονομία

Η ελληνική οικονομία- η πραγματική, αυτή που παράγει αγαθά, και όχι δομημένα, πολιτικό χρήμα, τραπεζική τοκογλυφία, καταναλωτικά δάνεια και χρηματιστηριακές φούσκεςκαταρρέει. Οι ιδιωτικές επενδύσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Είμαστε οι τελευταίοι τη τάξει σε εξαγωγές, σε ανταγωνιστικότητα, σε παραγωγή και κατανάλωση τεχνολογίας. Αντιθέτως, είμαστε πρωταθλητές στην ανεργία και στην επισφαλή εργασία. Και όμως το πολιτικό σύστημα επιμένει ότι «η Ελλάδα άλλαξε». ΝΔ και ΠαΣοΚ υπόσχονται ότι, αν τους επιτραπεί να κυβερνήσουν, η χώρα θα μετατραπεί σε μια γη της Επαγγελίας. 

Η Ελλάδα όντως άλλαξε. Η κοινωνία είναι θρυμματισμένη, καχύποπτη, νευρασθενική, απαισιόδοξη. Η κατάθλιψη, το άγχος, η απελπισία δεν είναι συμπτώματα μόνο του ενός τρίτου του πληθυσμού που βρίσκεται «εκτός των τειχών», αλλά και των «τυχερών» δύο τρίτων που ζουν πάνω από το όριο της φτώχειας. Και στις γραμμές των βολεμένων οι νευρώσεις, οι φοβίες εναντίον των «άλλων», το άγχος για το αύριο- το δικό τους και των παιδιών τους -, η ανασφάλεια για τη δουλειά τους βρίσκονται σε κατακόρυφη άνοδο. 

Η Ελλάδα άλλαξε. Η πολιτική βρίσκεται κάτω από το σημείο μηδέν. Η άποψη των πολιτών για τα κόμματα και τους πολιτικούς έχει αρνητικό πρόσημο. 

Και όμως οι συνταγές του νεοφιλελευθερισμού έχουν εφαρμοσθεί όλες με ευλαβική πίστη: πλήρης απελευθέρωση της αγοράς, overdose ιδιωτικοποιήσεων, διευκολύνσεις κάθε είδους (φορολογικές, εργασιακές, χρηματοδοτικές) προς τις επιχειρήσεις, διάλυση του συνδικαλισμού, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Το κεφάλαιο «τα πήρε όλα κι έφυγε», όπως λέει και το λαϊκό άσμα, χωρίς να αφήσει τίποτα στη χώρα. Σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα παράγει μόνο βράχια, θάλασσα και ήλιο. Η εγχείρηση του νεοφιλελευθερισμού πέτυχε αλλά ο ασθενής ψυχορραγεί. 

Για αυτό όμως, λένε οι πολιτικά ορθώς σκεπτόμενοι, δεν φταίει η εγχείρηση αλλά ο ασθενής. Και επιμένουν «για το καλό του λαού» στην ίδια συνταγή που σκοτώνει: ακόμη λιγότερος έλεγχος στο κεφάλαιο, ακόμη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση της εργασίας, ακόμη λιγότερο κράτος πρόνοιας. Και καταγγέλλουν όσους τολμούν να τους αμφισβητούν ως επικίνδυνους αριστεριστές χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ζούμε ημέρες τέλους (της δικής τους) εποχής. 

Αλλά οι κοινωνίες, οι άνθρωποι υπάρχουν και δεν μπορούν να «ελαστικοποιηθούν» πέρα από ένα όριο, το οποίο έχουμε αγγίξει. Η αλλαγή είναι «ιστορικά αναγκαία», όπως θα λέγαμε σε άλλες εποχές. Είναι ώρα η κοινωνία και η πολιτική να κυβερνήσουν την οικονομία. 

δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα Το Βήμα (22.2.2008 http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=228972&wordsinarticle=%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1 ) 

Δήλωση βουλευτή Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ,Βασίλη Μουλόπουλου για το ''νέο Δημόσιο''.

Δήλωση βουλευτή Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ, Βασίλη Μουλόπουλου, για την συνέντευξη Τύπου του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, την επιχειρούμενη μείωση του προσωπικού στο Δημόσιο και το Μητρώο Μισθοδοτούμενων του Δημοσίου.

«Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

Μετά από τους μύθους του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων, απευθείας κατασκευασμένους στα μιντιακά εργαστήρια του κοινωνικού αυτοματισμού και της σκόπιμης παραπληροφόρησης, ο Υπουργός κατ’ όνομα Διοικητικής Μεταρρύθμισης και στην πραγματικότητα, Διοικητικής Διάλυσης, προετοιμάζει το έδαφος για την αριθμητική συρρίκνωση του προσωπικού.

Όπως ο ίδιος δήλωσε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, ο στόχος των 150.000 λιγότερων εργαζόμενων στο Δημόσιο, που είναι μια από τις δεσμεύσεις του Μνημονίου με ορίζοντα το 2015, δεν θα προκύψει από απολύσεις.

Οι αριθμοί, όμως, είναι αμείλικτοι.

Σύμφωνα με τα δικά του στοιχεία, 636.188 είναι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, εκ των οποίων περίπου 190.00 απασχολούνται στο εκπαιδευτικό σύστημα και 160.000 είναι οι ένστολοι. Ακόμη 100.000 εργαζόμενοι απασχολούνται στο χώρο της υγείας, 10.000 είναι οι κληρικοί και γύρω στις 20.000 οι αιρετοί και οι επί θητεία.

Επομένως, στο στενό δημόσιο τομέα (Υπουργεία και ΝΠΔΔ) εργάζονται μόλις 156.000 δημόσιοι υπάλληλοι, συμπεριλαμβανομένων και των δικαστικών λειτουργών και των δικαστικών υπαλλήλων.

Επομένως, συνάγεται ότι φιλοδοξία της ηγεσίας του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, την επόμενη των εκλογών και εφόσον προκύψει μνημονιακή πλειοψηφία, είναι είτε ένα Δημόσιο, που θα φυλλορροήσει σταδιακά από τις συνταξιοδοτήσεις και τις οικειοθελείς αποχωρήσεις ή η προετοιμασία ενός ιδιότυπου πογκρόμ, που θα εξαφανίσει τις θέσεις εργασίας στην υγεία, την παιδεία και ορισμένες διευθύνσεις υπουργείων ή και σε ολόκληρα υπουργεία

Από τη μείωση του προσωπικού και την κατάργηση των οργανικών θέσεων, δεν προκύπτει κανένα δημοσιονομικό όφελος, αποκαλύπτοντας έτσι ότι πραγματικός στόχος της αποδιάρθρωσης του δημοσίου είναι η παράδοση του δημόσιου χώρου στο μεγάλο κεφάλαιο και τις ιδιωτικές εταιρίες που προετοιμάζονται να αποκομίσουν χρυσά συμβόλαια ανάθεσης υπηρεσιών και λειτουργιών, προσθέτοντας πολλαπλάσιο βάρος στο φορολογούμενο και πολλαπλά χειμαζόμενο πολίτη».

                                                                                               

Δήλωση Βασίλη Μουλόπουλου-Θοδωρή Δρίτσα για τον σοβαρό τραυματισμό του Μάριου Λώλου από τα ΜΑΤ.

Δήλωση των βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ Βασίλη Μουλόπουλου και Θοδωρή Δρίτσα, για την κατ’ εξακολούθηση επίδειξη βίας των ΜΑΤ, με αφορμή τη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα και τον σοβαρό τραυματισμό του προέδρου της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, Μάριου Λώλου.

«Τα ΜΑΤ της κυβέρνησης του Μνημονίου και της λαϊκής εξαθλίωσης, για μια ακόμη φορά, εξαπέλυσαν, αναίτια και απρόκλητα, επίθεση εναντίον διαδηλωτών και δημοσιογράφων, οι οποίοι κάλυπταν τη χθεσινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, με αφορμή την πολιτική αυτοθυσία του  Δημήτρη Χριστούλα. Με βαριά κρανιογκεφαλική κάκωση, έπειτα από χτύπημα με κλομπ, νοσηλεύεται ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος.

Γενικά τις τελευταίες μέρες, και στη διάρκεια των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας για την αυτοκτονία του συνταξιούχου, πλήθυναν τα περιστατικά αστυνομικής βίας, εναντίον πολιτών και εργαζόμενων στον Τύπο. Τα χτυπήματα και οι επιθέσεις εις βάρος δημοσιογράφων, φωτορεπόρτερ , των εργαζόμενων του Τύπου, γενικά, είναι χτυπήματα κατά της ελευθεροτυπίας, της ελευθερίας του λόγου και του ελέγχου της εξουσίας έχουν λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις από πλευράς αστυνομίας και ειδικά των ΜΑΤ, από την άνοιξη του 2010 και μετά. Μανώλης Κυπραίος, Δημήτρης Τρίμης, Ρένα Μανιού, Τατιάνα Μπόλαρη, Γιώργος Αυγερόπουλος, Απόλλων Λιακόπουλος,  είναι μερικοί μόνο από τους λειτουργούς του Τύπου που υπέστησαν επίθεση από τους αστυνομικούς, κατά τη διάρκεια της κάλυψης των διαδηλώσεων.

Ειδικά ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ, Μάριος Λώλος, έχει επικίνδυνα στοχοποιηθεί από τους αστυνομικούς, καθώς έχει υποστεί βίαιες επιθέσεις και στο πρόσφατο παρελθόν.

Η κυβέρνηση του Μνημονίου φοβάται τη δημοσιότητα και την ελευθερία του λόγου, όταν αυτές περιγράφουν και παρουσιάζουν τη λαϊκή οργή, αλλά και αποδεικνύουν τις βίαιες πράξεις των αστυνομικών οργάνων σε βάρος των διαδηλωτών και των συγκεντρωμένων.

Καλούμε την ηγεσία του Υπουργείου κατ’ ευφημισμόν Προστασίας του Πολίτη, να αρχίσει να μελετά το Σύνταγμα και τους κανόνες του για την ελεύθερη έκφραση των πολιτών και την ελευθερία του Τύπου, να μην κρυφτεί ξανά πίσω από το γαϊτανάκι των ένορκων, διοικητικών ερευνών (ΕΔΕ) και να προχωρήσει άμεσα στην αποκάλυψη των υπαιτίων και σε παραδειγματικές τιμωρίες».

                                                                                                                  Αθήνα,6.4.2012.